Ik blijf nog even staan. De zon schijnt vol op mijn wangen en voorhoofd. De zon verwarmt ook mijn trui en een aangenaam warm gevoel ervaar ik op mijn borst en mijn buik. Ik geniet intens, wetende dat er zo weer een wolk voor de zon kan schuiven. Zolang dat niet zo is blijf ik staan. Het is nog fris, de belofte van de warmere dagen in het voorjaar, die gaan komen zindert door de lucht. De vogels fladderen enthousiast van de ene naar de andere boom.

Dan komt er een koude wind opeens fel om de hoek, ik voel de kou op mijn rug en mijn schouders trekken in een reflex omhoog. Daar had ik even niet op gerekend.

Mijn eerste ingeving is mijn koude rugkant te draaien naar de zon. Dat voelt even heel lekker maar dan wordt mijn voorkant koud. Ik pak een groot glas thee, die ik met mijn handen eromheen tegen mijn borst druk.

Dan realiseer ik mij dat dit mij niet echt helpt.

Ik kan naar binnengaan en de fijne warmte van de zon loslaten of de reactie van mijn lichaam op de koude en de warmte toe laten. Nieuwsgierig volg ik het reageren van mijn lijf op koude. Mijn ademen stokt, mijn bovenbenen spannen aan en er gaat even een rilling door mijn lijf. Daarna gaat het  ademen weer door, mijn benen worden weer zacht en mijn rug laat los. Grappig genoeg laat niet alleen mijn rug los, maar merk ik ook dat ik meer ga leunen op mijn voeten en dat het ademen ruimer en voller wordt. Ik merk bij de volgende windvlaag dat mijn lichaam meebeweegt.. moeiteloos, net als de knoppen van de Magnolia!